Samochód Jacoba Black'a

Jacob zjechal na pobocze.
- Wyluzuj stary. -rzucił gasząc silnik.
- Przecież niechcesz rozwalic mi auta. Nieuśmiecha mi sie wracać piechotą.
Spojrzał na niego łypiąc oczami podirytowany. Wysiadł z auta.
- Wysiadaj. -powiedział stanowczo jak rozkaz alfy
Ochłoniesz...
Nie mógł dopuscić by Nessie stało sie cos w jego towarzystwie.

Wysiadł z auta i od razu zniknął w lesie. Po chwili usłyszeli wilcze wycie. Nagle z lasu wyłonił się czarno-biały basior i spojrzał na Jake'a przepraszająco.
Wybacz stary. Musiałem. Nie mogłem się powstrzymać. Może lepiej wrócę do La Push zanim znów odbije mi szajba? patrzył na niego i czekał. Teraz wiedział, że musi go słuchać. Rozkaz Alfy to rozkaz Alfy. Tego nie mógł zlekceważyć.

- Niewyglupiaj się. -powiedział z usmiechem.
Jake sam był zdumiony z kad bierze tyle cierpliwości. Daimon??
Na boga o parę dobrych lat starszy on niego facet a zachowuję sie jak młody podlotek. Oczywiscie Jake rozumiał że choć starszy, od dawna przemieniajacy się Lupin nie ma żadnego doświadczenie w byciu prawdziwym wilkołakiem.
Oparł sie o samochód zakładajac ręcę. Renesmee Cullen cały czas siedziała w samochodzie. Czyżby sie obawiała? Okazalaby mu tym wielki dowod braku zaufania.

Czekał co też powie Ness. W duchu był na siebie wściekły. Jak mógł stracić panowanie w obecności tej dziewczyny. Nie wiedział co ma zrobić. Położył się więc pod stopami Jake'a i czekał.
Kto to był i dlaczego tak słodko pachniał? spytał myślą. Wolał jeszcze chwilę pobyć wilkiem. To go uspokajało i dodawało pewności siebie.

Jake dokładnie wiedział oco mu chodzi. W postaci wilka wszystko wydawało się prostrze i łatwiejsze. Uśmiechną się.
Dziwiło go to że Daimon nie potrafi ... sobie zaufać. Przeczuwal jego niepotrzebna skruchę ktorą jako pies wyraził w swoim spojrzeniu.
Uśmiechną sie trochę krzywo wyobrażajac sobie że Ness mogłaby ucierpieć. Byla silna niekiedy silniejsza od niego lecz wiedział że jest też mozliwos by ją zranić.
Poczuł jak wilk kładzie mu łape na bucie.
- Wstawaj bio każe ci aportować!- zażartował gdy wrócił mu humor. Zaśmiał sie głośno. Poczekal jescze kilkanaście sekund poi czym wrócił do samochodu.
- Czekamy. - zsumował zamykając za soba dzrzwiczkli a otwierając szybę.

Wbiegł do lasu i po kilku minutach wrócił już w ubraniu. Wsiadł do samochodu ale stał się milczący. Jego mina mówiła wszystko. Jedno słowo mogło tylko wyrazić co myślał.
- Nawaliłem. Wybaczcie. Teraz postaram się mieć swoje nerwy na wodzy. - jego tembr głosu się lekko zmienił a oczy dalej wyrażały skruchę.

Westchnałem głęboko.
- Nieprzeżywaj. -mruknałem odpalając silnik na powrót.
- Bella i Eddie itak się dowiedzą i będe musial wysłuchiwać kazania jak to naraziłem Renesmee na niebezpieczeństo.
Westchąnałem ponownie. Cierpliwosć też może sie kiedyś skończyć.
- Za kilka minut będziemy na miejscu. -powiedziałem zmieniajac temat.
***

Wszystko działo się szybko; praktycznie nie nadążałam za tym co się dzieje. W pierwszej chwili samochodem dość mocno szarpnęło, gdy Jake wymijał jakiegoś idiotę który niemal władował mu się autem pod koła. Gdy tylko otrząsnęłam się po tym pojawił się nowy problem - Daimon. Niemalże stracił nad sobą kontrolę... z mojej winy..
Nie wysiadłam z auta, chwilowo zostałam sama. Bałam się, że przez moją obecność kolega Jacoba nie zdoła się opanować. Czekałam więc i z ulgą przyjęłam to, że chłopaki wrócili do auta.
- Nic się nie stało - zapewniłam Daimona.
- Jestem pół-wampirem, to normalne, że mogę tak na ciebie działać - zapewniłam go rozluźniona. Uśmiechnęłam się lekko by udowodnić, że nie mam żalu.
Słysząc słowa Jacoba, przeniosłam na niego wzrok.
- Nie myśl o tym przy moim ojcu, a nikt się nie dowie. Ja nie za bardzo mam ochotę to rozpamiętywać, więc najlepiej zrób tak samo. Zwłaszcza, że on nadal ma pretensję o to co się stało...
Miałam na myśli sytuację sprzed kilku miesięcy. Wszystko się ułożyło, ale ślad po tym pozostał. Nikt o tym nie wspominał - temat tabu - ale dobrze wiedziałam, że mój tata nigdy do końca nie wybaczy Jake'owi.

***
( Gdzie my kurna jechaliśmy ??? A WIEM! )

***
Reszte podróży spedziliśmy słuchając dość mużącej audycji radiowej. Na szczęście Daimon był spokojny. Chiałem się trochę z niego pośmiać. Tyle lat po pierwszej przemianie a niep otrafi nad sobą zapanować.
Po kilku minutach byliśmy już u celu swojej podróży.
- Staruszek chyba tu trochę na nas poczeka. - powiedziałem jakby był to rozkaz Alfy.
Otworzyłem drzwi przed Ness. (...)

// Centrum Handlowe w Seatlle //