Park w centrum miasta

/pub "Pryzmat"/

Szliśmy z Danielem powoli w stronę parku. Na szczęście chociaż tutaj pamiętałam drogę, bo inaczej byłoby cienko. A tak to chociaż sobie gdzieś usiądziemy.
- Może opowiesz mi coś o sobie? Bo jak na razie wiem o Tobie niewiele. Nawet nigdy jakoś szczerze mówiąc się nie interesowałam osobami z La Push. Ale czas to zmienić.

/pub "Pryzmat"/

- Przecież wiesz... zamieszkaliśmy z rodziną w La Push gdy miałem 10 lat. - zaczałem.
Rzadko opowiadałem o sobie i trudno było mi skleić pare zdań.
- W sakócie? -zapytałem i nieczekając na odpowuiedz wziąłem głęboki oddech.
- Moja matka pochodzi ... tzn pochodziła z plemienia Makah a ojciec z plenienia Quileute.
Przez kilka lat mieszkałem z matką u babci w Neah Bay (przez 6-8rok życia). Przez dwa lata rodzice byli w separacji ale wrócili do siebie. Gdy miałem 14 lat okazało się że moja matka jest hora na stwardnienie rozsiane. Przez 4 lata wraz z ojcem opiekowałem się nią, aż do jej śmierci...
i... zostałem tylko z ojcem. On wyjechal teraz znów do Makach, mieszka u dalszej rodziny matki. Niema co opowiadać.
Po skonczeniu ostatniego słowa odetchnałem głęboko zupełnie tak jakbym nieoddychał przez minutę.
Przy niej niemalże cała moja pewność siebie ulatywała gdzieś zastępywana nieznanym mi dotąd zakłopotaniem.

- Daniel wiedziałam tylko tyle, że zamieszkałeś w La Push w wieku 10lat. Nigdy nie interesowałam się innymi, bo przecież wtedy miałam Sa... - urwałam, bo nie chciałam gadać o Samie. Zresztą sama zaczęłam ten temat, więc teraz muszę jakoś z tego wybrnąć.
- No wiesz nie ma co opowiadać? A ja tam co nie co wiem, że jesteś takim lekkim casanova. Dziewczyny w La Push za Tobą szaleją. Przynajmniej tyle mi wiadomo. Ale sam wiesz, że ja niewiele wiem. W końcu ostatnio byłam trochę nie do życia.

Uśmiechnąłem się powstrzymujac spontaniczny śmiech. Tak.. dziewczyny....
- Na pewno uważasz mnie teraz za takiego który żadnej nie przepuści. -powiedziałem rozbawionym tonem z niezruszonym uśmiechem.
- Nie wiem co o mnie słyszałaś ale bądz pewna że ... nie spotkałem jeszcze tej jedynej. - popatrzyłem na nią starając się zrobic minę skruszonego dzieciaka.
To prawda. Nie byłem święty... wiele razy zdarzało mi się grzeszyć ale kiedy czułem że coś nie gra musiałem zakonczyć znajomość, związek lub czekać aż to dziewczyna mnie zostawi.
- Nie dożycia? Nic o tym nie wiem.
Podniosłem ręce do góry w geście.
Zaczynało już zmierzchać.

- Ja nic nie uważam tylko stwierdzam fakt. Mówię to co mi wiadomo.
Uśmiechnęłam się lekko. Słyszałam od kilku koleżanek o ile można tak je nazwać jaki to Daniel jest wspaniały. Normalnie oh i ah. No ale kochani nie oszukujmy się, ale każdy zmiennokształtny na te dziewczyny działa.
- No nie do życia. Snułam się jak cień albo na wszystkich warczałam. N pewno co nie co od chłopaków wiesz. Oni uwielbiali o mnie plotkować. I no tak wpojenie... Wtedy spotkasz tą jedyną. Tylko jeśli już kogoś znajdziesz a potem wpoisz się w kogoś innego to nie zrań tej z którą byłeś wcześniej. To jest najgorsze o może być. Wiem co mówię. Ale to tak na przyszłość - spuściłam wzrok i cicho westchnęłam. To wszystko dalej bolało, ale nie czas to roztrząsać. To nie ten czas i nie ta chwila.

- Ja? Oh i ach? -spojrzałem na nią z udawaną niewiedzą.
- nNo co prawda to prawda. Warczeć napewno potrafisz, ale niewiem czy byłaś opryskliwa. Na szczęście udało mi się nie spotkać cię w takim stanie bo wiem że Jacob i Paul mówili coś o tym ...
- ...że się czasem ciebie trzeba bać. -dokonczyłem nieśmiało.
Szliśmy dalej alejką.
Dochodząc do najbliższej ławeczki usiadłem na niej.
- Wiesz co ? Nie wydajesz się taka straszna.

- Mnie się bać? No też prawda, ale jakoś nigdy Paul nie okazywał tego, że się boi. A co do Jacoba to... ehh długa historia, ale lepiej żebym go nie widziała na oczy.
Szliśmy dalej przez chwilę w ciszy. Ja byłam zamyślona. Znów uciekłam myślami, bo pierwszych miesięcy po tym jak zostałam wilczycą. Nie mieli ze mną łatwego życia w sforze i nawet im tego nie ułatwiałam. Ale teraz od roku nie jestem w żadnej sforze a od ponad trzech miesięcy się nie zamieniam. Gdy Daniel usiadł na ławce klapnęłam obok niego.
- No wiesz ja jestem tylko groźna w postaci wilka. Ale już nikt mnie w tej postaci nie zobaczy. Nie chce taka być i nie będę.

- Tym lepiej dla ciebie! Uważam że kobiety niepowinny się zmieniać. To jest... no wiesz... nigdy tak nie było i tak być nie powinno.
Słyszałem że cierpiała przez Sama. Niefortunnie to przytrafiło się właśnie jej, i wciaż musiała patrzeć na Sama, i na jego szczęscie z Emily będąc w sforze. Gdzieś w środku bardzo jej współczułem, ...ale wiem że ona tego współczucia nigdy nie potrzebowała. Teraz była silna.
- ...Ale Ze tak się stało... nic nie poradzimy. ... jak myślisz?, ile to potrwa? Kiedy... będziesz... no takjakby normalna?

- Nie powinno tak być a jednak ja jestem na tyle dziwna, że akurat mnie to musiało spotkać. Myślałam że tylko mój brat będzie zmiennokształtny a tutaj psikus i ja też jestem czym jestem.
Westchnęłam cicho. Gdy spytał o to kiedy będę normalna zastanowiłam się nad odpowiedzią. Nigdy nie zapomnę tego co co mi się przytrafiło. Nawet jakbym chciała nie da się. Za bardzo wryło mi się to w serce, za dużą ranę zostawiło i ta rana mimo, że teraz jest coraz mniejsza nigdy do końca nie zniknie. Może się zabliźnić, ale ślad pozostanie na zawsze.
- Kiedy będę normalna? Nie wiem. Może nigdy, bo to nie będzie łatwe. Nie myślę o tym i w pewnym sensie już zapomniałam, wiec jest lepiej. Potrzebuję kogoś kto pokocha mnie taką jaką jestem i wtedy wszystko się zmieni. Wtedy wreszcie będę szczęśliwa. Mam taką nadzieję.

Kiedy mówiła o kimś kto ja pokocha usmiechnąłem się.
- Nie bądz taką pesymistką. Przecież to niebędzie trwać wiecznie. Kiedyś przestaniesz się zmieniać.
- I wiesz co? Ja wiem że będziesz też szczęśliwa. -spojrzałem na nia pewnym siebie wzrokiem.
- Uważam że wszystko co wycierpieliśmy, kiedyś zostanie nam oddane w dobroci. Tak samo to co komuś daliśmy, prędzej czy póżniej do nas powraca.
Obserwowałem jej twarz oświetloną przez zachodszące słońce. Trochę się zapatrzyłem ale mam nadzieję że niezauważyła mojego gapiostwa.

- Daniel ja już się z tym zmagam dobrych kilka lat. Myślisz, że to takie łatwe? Próbuje się nie zmieniać, ale prędzej czy później dochodzi do przemiany. Tak samo jest z Samem. Gdy jestem gdzieś daleko jest cudownie. Nie myślę o nim, ale gdy tylko on pojawia się obok ja wariuje. I boję się, że szczęśliwa nie będę.
Westchnęłam cicho i spuściłam wzrok. Czułam wzrok Daniela, ale nie spojrzałam na niego. Bałam się unieść wzrok aby nie dojrzał mojego bolu w oczach.

- Teraz jesteś daleko od lasu, daleko od wampirów, daleko od... Sama. Powinno byc coraz lepiej.
Zauważyłem że nie czuje soię najlepiej mówiąc mi o tym wszystkim. Objałem ją tak by moja ręka spoczywała na jej ramionach. Zacząłem głaskać kosmyk jej czarnych włosów.
- Może byc tylko lepiej, bo najgorsze już chyba za tobą.

Zaczynało się ściemniać. Słońca zaszło już praktycznie za horyzont oświetlając ziemię pomarańczową poświatą na obłokach. Spojrzałem na zegarek.
- Może masz ochotę cos zjeść ? -zaproponowałem pragnąc nie drążyć już bolesnego tematu.

Gdy mnie objął ramieniem lekko się spięłam ale po chwili się rozluźniłam. Przyznam szczerze, że to było miło ponieważ dawno nikt mnie nie przytulał. Po za tym nie bałam się Daniela. Uniosłam lekko głowę do góry.
- Może będzie lepiej, ale nigdy nie wiadomo. Teraz sam wiesz, że jest jak jest, ale za jakiś czas się okaże.
Westchnęłam cicho, ale uśmiechnęłam się do Daniela. Ważne abym teraz nie myślała o Samie. Ważne aby zapomnieć.
- Może pójść coś zjeść. Jeśli chcesz możemy iść do mnie i coś zrobię do jedzenia.

- Zrobisz coś do jedzenia ? Ty, mi ? Niemógłbym odsmówić.
Spojrzalem na nią z szerokim uśmiechem.
- Właśnie zrobiłem się baaardzo głodny.
Wstalem podając jej rękę. Wiedzialem że to lekka przesada ale... niemogłem się oprzeć.
Byla urocza.